“Mam, het is half 10 ’s morgens. Ben je nou alwéér dronken?” Mijn jongste zoon schoot standaard in de lach als ik weer zwaaiend door de huiskamer liep. En nee, dit is geen aankondiging van een drankprobleem, ik drink geen druppel. Het gebeurde zo maar op een donderdag in februari. Ik wilde uit bed stappen, maar dat lukte amper. Alles draaide om me heen. Alsof ik in een woeste storm op een klein bootje midden op zee zat. Deinend en schommelend. Binnen een minuut was ik kotsmisselijk. En wist ik niet meer wat voor of achter was.
Ik werd gedropt bij de huisarts. Zij regelde direct een ambulance die mij naar het ziekenhuis bracht. Na een heleboel testen kwam de neuroloog weer aan mijn bed staan. “Mevrouw, het goede nieuws is dat u geen herseninfarct heeft. U heeft een ontstoken evenwichtsorgaan. Het slechte nieuws is dat hier geen medicijn voor is. Alleen rust kan u genezen.”
Wat? Rúst?! Nu?! Ik was net klaar met de afronding van Regelbrein en was bezig om mijn nieuwe onderneming op poten te zetten. Dat kán niet! schoot het meteen door mijn hoofd. En volgens mij dacht ik dat hardop, want de arts keek me fronsend aan. Wat een timing. Ik kon wel janken. En meteen dacht ik: dát zullen we nog wel eens zien.
Het was snel duidelijk: ik had niks te kiezen. Ik schuifelde zwaaiend en zwalkend door het huis. Klemde me vast aan de bank, tafel of een stoel om de keuken of het toilet te bereiken. Een rondje wandelen zat er niet in, laat staan fietsen of autorijden. Lezen lukte ook niet, ik kon niet focussen. Achter een beeldscherm hield ik het een paar minuten vol, daarna was ik spuugmisselijk. De beste manier om de tijd door te komen was met gesloten ogen. Start dan maar eens je nieuwe bedrijf.
De tijd verstreek. Ik ontving berichtjes met vragen over hoe het met mijn nieuwe onderneming ging en of ik al opschoot met mijn site. Daar kan ik korte antwoorden op terug typen: ‘Niet.’ Toch kwam er (al na een week of eh… drie) een soort berusting. Het is wat het is. En de hele dag bedenken dat dit niet is wat je in je hoofd hebt, vreet alleen maar heel veel energie. Stukje bij beetje kwam ik (letterlijk) iedere dag weer een paar stappen verder vooruit.
Begin april lukte het om een half uur per dag per dag te werken. En ik liep al 100 meter los. Een paar weken later werkte ik alweer een paar uur per dag. Het ging allemaal niet snel, maar er was in ieder geval progressie. Ik zat urenlang te kleuren met stiften, omdat ik me daarvoor niet in hoefde te spannen. Doordat ik niets las en nergens kwam leefde ik opeens in soort hermetisch afgesloten bubbel. En die was eigenlijk best prettig.
Geen social media, geen kranten, geen vakliteratuur. Het werd steeds stiller in mijn hoofd. En terwijl ik zat te kleuren of te staren, kwamen er ineens inzichten en ideeën. Ik schrok er bijna van toen ik mij realiseerde dat deze time-out weliswaar niet gewenst was, maar uiteindelijk ook veel waardevols opleverde. Ook de enorme betrokkenheid van de mensen om me heen verraste mij. Cadeautjes, kaartjes en berichtjes, vriendinnen die me ophaalden om me ergens op een terras neer te planten. Hartverwarmend.
Het heeft dus even geduurd. Maar ik ben er weer. Ik schrijf alweer voor twee klanten in opdracht en werk ondertussen de rest van mijn aanbod uit. Ik ren weer rond. Het bijna eeuwige Even geduld op mijn website gaat er binnenkort écht vanaf. Hoera! Het is misschien raar om te zeggen, maar deze pauze was achteraf een geschenk. Uiteindelijk valt alles beter op zijn plek. Dus binnenkort vier ik feest en lanceer ik met hernieuwde energie en zin mijn nieuwe website.