Vorige reacties laden.
‘Doe het nou niet’, zegt mijn verstand.
‘Klikken maarrr!’ roept het nieuwsgierig Aagje in mij, nét iets luider.
Dus daar gaan we weer. Zomaar een bericht op LinkedIn (of welk ander sociaal medium dan ook). En daaronder een brij van meningen. Opmerkingen over en weer. En maar zenden…
Vaak zou ik willen dat mijn Aagje haar mond eens lekker hield. Dat ik een bericht lees en dat ik vervolgens gewoon rustig verder scroll om te zien of ik nog interessante berichten tegenkom. Op verstandige dagen doe ik dat ook en lees ik de opmerkingen onder die berichten niet.
Maar er zijn dagen dat het nieuwsgierige Aagje in mij zó hard schreeuwt, dat ik tegen beter weten in toch reacties ga lezen. En zeker als je dan in grijs Vorige reacties laden ziet, dan weet je dat de gemoederen hoog zijn opgelopen. Voor je het weet beland je in een grimmige sfeer die je met een beetje verstand zou vermijden.
Dat een bepaald onderwerp mensen bezighoudt begrijp ik. Er speelt ver en dichtbij genoeg om je zorgen over te maken. Dat doe ik ook. En dat daarover wordt geschreven is logisch. Of dat op LinkedIn thuishoort is weer een andere discussie, maar daar gaat het mij niet om.
Het is de manier waarop we communiceren. We vallen over elkaar heen met meningen, meningen, meningen. We luisteren amper (of beter: we lezen niet goed), we rammen meteen op ons toetsenbord en hop daar staat weer zo’n azijnopmerking of een pisvraag. Zo’n gifbeker voor de schrijver of een commentator, waar het sarcasme vanaf druipt. Een vraag die eigenlijk geen vraag is, maar eigenlijk een als vraag verpakte opmerking, die de schrijver duidelijk moet maken dat hij of zij een regelrechte idioot is. Bij voorkeur in capslock of vier keer herhaald, want stel je voor dat ze je niet ‘horen’.
Je hoeft iemands mening niet te delen, maar als je reageert verdiep je dan ten minste in iemands standpunt en stel eens een goede vraag. Zonder hoongelach en zonder meteen jouw mening de wereld in te slingeren. Zonder vervolgens je oren dicht te stoppen, omdat jíj vindt dat je het bij het juiste eind hebt. Het lijkt alsof we helemaal niet willen horen wat de ander vindt, we willen vooral laten horen wat wíj ervan vinden.
Ik loop leeg op al het geschreeuw. Vraag me af in wat voor zuur gat we met zijn allen zijn beland. Ik bel nog net niet de Stichting Korrelatie na zo’n socialmediarondje. Ook omdat ik het antwoord al weet: lees die reacties dan niet…
Anno nu zijn we allemaal journalist. En we zijn allemaal kritische lezers. Prima. Maar de wereld is niet zwart-wit. Er zitten nog zó veel tinten tussen. Denk eens een klein beetje grijs vóórdat je weer begint te roeptoeteren. Je doet er een hoop mensen een plezier mee. Mij in ieder geval.
Durf jij nog content te maken? En wil je dat doen zonder azijn? Misschien hebben we een match.