“Waaróm?! Die kleur is toch prima?!’ De frustratie druipt van zijn gezicht. “Omdat ik die kleur al heel lang hartstikke zat ben,” zeg ik met een blik op een muur in de woonkamer. “En ik weet al wat het wél moet worden. Je hoeft alleen maar even mee naar de bouwmarkt om die kleur te bekijken. Ik verf zelf die muur wel even.”
Mijn immer zenne echtgenoot is not amused. En dat is zacht uitgedrukt. Hij heeft hier totaal geen zin in. En ook geen behoefte aan. Ik wel. En ik heb er zin in. Vandaag. In mijn hoofd is die muur allang omgetoverd in die grijsgroene tint. Ik weet precies wat ik wil. En dit weekend is dit mijn project.
“We kunnen wel even gaan kijken, maar we gaan dat niet vandaag doen. Daar heb ik echt geen zin in.” Zijn gezicht boven de zaterdagkrant spreekt boekdelen. Meestal zucht ie een keer en lacht om mijn grillen, maar vandaag zit meegaand niet in zijn boekje. “Je hoeft ook niks te doen. Je hoeft alleen maar je goedkeuring te geven aan de kleur. That’s it.” Vastberaden sta ik voor ‘m. Armen over elkaar. Had ik al verteld dat wat in mijn kop niet in mijn kont zit? Meestal is dat een plus, maar vandaag komt het de sfeer niet zo ten goede.
Lang verhaal kort: aan het eind van de dag bekijk ik voldaan de muur en zelfs mijn lief vindt het mooi. Al zegt ie nog wel een paar keer dat het van hem niet had gehoeven. Ja, ja, point taken.
Hoe anders gaat dat in mijn onderneming? Wikken en wegen. Twijfels en creatieve roes wisselen elkaar af. Avonden lang struin ik de ene kleurenpaletmaker na de andere af. Ik zoek naar blogs over personal branding, kleurbetekenis, enzovoorts. Stiekem heb ik de wens zelf mijn logo te maken voor mijn nieuwe bedrijf. Ik zie al wat beelden voor me. Weet wat ik wil. Inmiddels heb ik zelfs al wat proefjes gemaakt.
Maar ja. Dan lees ik weer ergens op een pagina van een business coach over personal branding: “Ga vooral niet zelf zitten knutselen, besteed dit uit aan een professional.” Daar gaat mijn dunne draadje zelfvertrouwen weer. En dus googel ik me weer suf op professionals. Zelf doen is gewoon geen goed idee. Ik struin het web af en kijk hoe elke ondernemer het voor elkaar heeft. Precies weet wat ie moet doen. Iedereen weet het, behalve ik.
Ik bespreek mijn tweestrijd met mijn coach. “Ik heb wel leuke ontwerpen, maar ja, die zijn zelfgemaakt. Niet van een professional. En moet ik die site dan toch niet door een serieuze partij laten maken?”
Ze kijkt me aan. Zit ze nou te lachen, terwijl ik serieus in de penarie zit?
Dan spreekt ze glimlachend de miraculeuze woorden uit: “Alles mag.” Huh? Hoezo alles mag? “Je bent creatief en je vindt het leuk om dit te doen. Dus wat let je? Ga er lekker mee spelen. Waarom niet?” Dat moet even bezinken. Alles mag…
En dat zegt ze ook als we het over mijn diensten hebben. Als ik zeg dat ik zó veel ideeën heb dat ik niet weet wat ik aan ga bieden. “Je hoeft niet alles in beton te gieten. Wees een baas. Het is jouw speeltuin. Je kunt je aanbod ieder moment weer veranderen. Net als die muur in je woonkamer thuis. Waarom verander je die wel zonder aarzelen?”
Goeie vraag. Daar is geen stylist of huisschilder aan te pas gekomen. Maar het is hartstikke mooi geworden. Goh. En het is ook wel eens mislukt. Met ‘hoera-een-jongen-blauw’. Een ‘warm olijfgroen’ op de muur die het meest aan snert deed denken. Of meer aan diarree. Daar lachte ik om. Nieuwe kleur erover en klaarrr.
Alles mag.
Zodra ik dat zinnetje typ, maakt mijn brein een huppeltje. Is er geen beer meer te bekennen op mijn pad. Gaat de creatieve machine weer aan. En krijg ik zin om aan de slag te gaan. Fast forward naar een paar weken later: al twee webpagina’s klaar. Mijn logo is er ook. Ik meen dat het versie 97 is geworden. Die branding van mijn onderneming is nog nooit zo personal geweest. Zo.
Leve mijn creatieve klussersbrein. Dat ‘alles mag’ komt echt van pas in het ondernemerschap. Dus mocht je ergens maar geen besluit over kunnen nemen, bedenk dan dat alles mag. Laat die zin nog even goed doordringen. Alles mag, maar echt álles.
Wees een baas. En niet alleen thuis ;-).